CELLULIT

Powszechnie uważa się, że cellulit jest to defekt natury estetycznej dotyczący wyglądu skóry, której cechą wspólną jest widoczne gołym okiem charakterystyczne pofałdowanie skóry na pośladkach, biodrach, udach, kolanach, piersiach i tworzeniem się pod skórą nieregularnych zgrubień i guzków (czasem bolesnych).

Zmiany przypominają wyglądem „skórę pomarańczy” lub „materac”.

Cellulit dotyczy 80 – 95 % kobiet zwykle po okresie dojrzewania płciowego.

Często występuje łącznie z otyłością, jednak nie powinno się łączyć tych dwóch stanów ściśle ze sobą , bowiem cellulit dotyczy kobiet zarówno tych z nadmierną , jak i tych z prawidłową masą ciała.

Cellulit często jest mylony z miejscowym odkładaniem się tkanki tłuszczowej, zastojem w krążeniu żylnym i wiążącym się z tym obrzękami, wiotkością i utratą jędrności skóry, a także z pojęciem cellulitis, które oznacza ostrą chorobę bakteryjną skóry, która jest bardziej rozlaną postacią róży wywoływaną nierzadko przez bakteryjną florę mieszaną.

Z punktu medycznego – cellulit to schorzenie metaboliczne tkanki podskórnej, dotyczące patologii komórek tłuszczowych, tkanki łącznej oraz zaburzenia mikrokrążenia skóry i tkanki podskórnej. Widoczne gołym okiem grudki i nierówności to powiększone komórki tłuszczowe (adipocyty ).

Jest to choroba degeneracyjna, przebiegająca etapami i postępująca.

Cellulit zaliczany jest do grupy panikulopatii i określany jako obrzękowo-włóknikowo-stawardnienowa patologia podskórnej tkanki tłuszczowej- PEFS – (panniculopathia edemato-fibro-sclerotica) .

Inna używana nazwa to GLD- Ganoid lipodystrophy ( lipodystrofia )

Zaburzenia widoczne na powierzchni skóry są wtórne w stosunki do zaburzeń tkanki podskórnej.

PEFS rozwija się na podłożu konstytucjonalnym i jej pojawienie się związane jest z całą serią czynników predysponujących i wywołujących do których należą:

• czynniki dziedziczne
• rasa zachodnia
• budowa fizyczna- defekty postawy i oparcia stopy, niewystarczająca komponenta mięśniowa
• długotrwała pozycja stojąca
• dieta hypowitaminowa, hypoproteinowa, bogata w węglowodany i tłuszcze, niewielka ilość błonnika, nadużywanie soli
• niektóre leki: wazodylatacyjne, antagoniści wapnia, leki przeciwtarczycowe, beta- blokery
• siedzący tryb życia
• nadwaga i otyłość
• niewłaściwa higiena życia- palenie papierosów
• zbyt ciasny ubiór, wysokie obcasy
• zaburzenia równowagi hormonalnej nadmierne wydzielanie estrogenów przy deficycie progesteronu
• okres dojrzewania
• ciąża
• menopauza
• antykoncepcja hormonalna
• H TZ (hormonalna terapia zastępcza

Powstanie cellulitu jest bardzo złożonym procesem, w którym dużą rolę odgrywają hormony, a zwłaszcza nadmiar estrogenów przy jednoczesnym niedoborze progesteronu.

Uwarunkowania hormonalne cellulitu są ściśle powiązane ze strukturą anatomiczną skóry u kobiet , z obfitą tkanką podskórną i odmienną niż u mężczyzn strukturą tkanki łącznej.

Zaczyna się od zaburzeń mikrokrążenia z zastojem w obrębie naczyń krwionośnych i limfatycznych oraz zwiększeniem przepuszczalności ich ścian i gromadzeniem płynu w przestrzeni międzykomórkowej. Skutkuje to upośledzeniem dopływu składników odżywczych do komórek oraz niewystarczającym odprowadzaniem zbędnych produktów przemian metabolicznych i ich nadmiernego gromadzeniem w tkance podskórnej. Bogata w tłuszcz tkanka podskórna jest gorzej ukrwiona i utrudnione jest spalanie tłuszczu, jak również usuwanie produktów przemiany materii i toksyn. Zmianami objęte są również komórki tłuszczowe, które w wyniku wyżej opisanych zmian są gorzej ukrwione i utlenowane , powiększają swoją objętość, zaczynają nasilać ucisk na naczynia włosowate i zwiększać przepuszczalność ich ścian. Adipocyty zwiększają swe rozmiary nie tylko gromadząc tłuszcz, ale również nieusunięte, zalegajace produkty przemiany materii.

Wokół komórek tłuszczowych zajętego obszaru pojawiają się mikrotętniaki. Tak zaczyna się błędne koło. Powiększone, pozbijane w twarde grudki komórki tłuszczowe mogą łatwo przesuwać się między włóknami kolagenu i elastyny, deformują tkankę łączną, która stopniowo twardnieje i traci elastyczność. Stwardnienia te mogą uciskać na zakończenia nerwowe w skórze, co może powodować ból.

Skóra w obrębie zajętych obszarów często jest zimna , blada, sucha, mniej sprężysta i elastyczna, „ciastowata”.

Cellulit u mężczyzn zdarza się rzadko. Występuje zwłaszcza mężczyzn z niedoborem androgenów : choroba Klinefeltera, hypogonadyzm, w stanach pokastracyjnych i u pacjentów, którzy otrzymywali estrogeny w terapii nowotworowej raka prostaty., w niektórych chorobach wątroby. Objawy cellulitu nasilają się proporcjonalnie do stopnia niedoboru androgenów .

Wyróżniamy 4 stadia rozwoju choroby:

• stadium obrzękowe
• stadium fibrozy- włóknienia
• stadium sklerozy- stwardnienia
• stadium guzkowe

Mają one mające swoje odzwierciedlenie kliniczne:

• I-sze stadium : charakteryzuje się zmniejszeniem elastyczności, zwiększeniem możliwości ujęcia skóry w fałd, hipotermią, zwiększeniem „ciastowatości” skóry,
• II-gie stadium: skóra jest blada, hypotermiczna, obserwuje się zwiększenie „ciastowatości”, skóry, regionalne zmniejszenie elastyczności i zwiększenie zdolności ujęcia jej w fałd. Odczucia parestezji niebyt wyraźne, a „pinch test” (test szczypania ) jest negatywny.
• III-cie stadium: widoczna jest ” skórka pomarańczowa”. Palpacyjnie wyczuwalne są drobne granulki w głębszych warstwach tkanki. podskórnej, czasami pojawia się ból spowodowany głęboką palpacją Występuje zmniejszenie elastyczności skóry z rejonami skóry wiotkiej. Brak dolegliwości bólowych spontanicznych, czasami pozytywny „pinch test”.
• IV-te stadium: skóra blada, pofałdowana o wyglądzie przypominającym „materac” , regionalnie hypotermiczna, wiotka. Łatwo daje się ujęć w fałd. Wstępują guzki pojedynczo lub w pakietach, bolesne palpacyjnie. Często zgłaszany jest ból spontaniczny. Pozytywny „pinch test.

Czytaj dalej >>